In ieder zaadje zit een kiem van nieuw leven, maar als je dit zaadje in de kiem smoort, onderdruk je het voordat het de kans krijgt groter te worden. Zo is het met de zaadjes van plantjes, maar ook met de zaadjes van jouw hartsverlangens.
Rustig wachtend op de voor jou juiste tijd mag ontkiemen wat er in potentie al aanwezig is.
Helaas worden sommige prille openbaringen meteen in de kiem gesmoord. Door anderen, maar ook dikwijls door een innerlijke stem in jezelf die je zegt dat iets er niet kan of mag zijn. Vaak liggen de wortels daarvan in je verleden.
Als het gaat om ideeën die je als kind had die door je ouders of op school om wat voor reden dan ook als onwenselijk werden gezien, dan is het niet zo fijn als het meteen in de kiem gesmoord wordt. Er wordt dan iets wezenlijks van jou onderdrukt.
Op een later moment in je leven kun je daar zelfs last van krijgen. Onderhuids kriebelt er iets en in eerste instantie weet je vaak niet eens waar dat vandaan komt. Het kan dan heel interessant zijn om eens te kijken naar wezenlijke uitingen, ideeën en inspiraties die jij als kind of puber had, maar meteen in de kiem gesmoord werden.
Een kiem is het begin van een nieuw organisme, een idee, een inspiratie….
Als je iets in de kiem smoort dan tast je iets in de wortel aan, al bij het begin wordt iets onderdrukt.
Jouw idee wordt in de kiem gesmoord!
Soms heb je een fantastisch idee, je ziet het in je verbeelding al helemaal voor je. Je weet precies wat je gaat doen en hoe het zal zijn als je jouw idee ten uitvoer hebt gebracht. Bij het idee alleen al word je helemaal blij, alsof het er al is. Ken je dat gevoel?
Totdat je erover vertelt aan iemand anders en dan net precies aan iemand die het allemaal vooral fantasie vindt en niet heel realistisch of haalbaar. Alle haken en ogen worden voor je voeten gegooid en voor je het weet heeft diegene jouw idee in de kiem gesmoord.
Maar wat doe je daarmee?
Je kunt je schouders erover ophalen, het jammer vinden dat er niet enthousiast meegeleefd wordt met je idee, maar je laat je niet in de kiem smoren, je zet je idee gewoon door. Maar dat lukt niet altijd, vooral niet als het iets bij je raakt uit je kinderjaren.
Veel kiemen zijn in de kindertijd gesmoord, meestal onbewust, maar toch. Hoe vaak ik als kind niet te horen heb gekregen ‘jij altijd met je grote fantasie’. Wat nou als mijn ouders hadden gezegd ‘Goh wat leuk, interessant, ga het maar eens proberen’ dan had ik zelf kunnen uitvinden of mijn idee levensvatbaar was.
Mijn ervaring met een in de kiem gesmoord idee
Als kind was ik al heel creatief en had ik het idee om hier ook mijn geld mee te verdienen. Dit idee werd al vroeg in de kiem gesmoord vanwege het verlangen van mijn ouders dat ik een solide beroep moest kiezen die zekerheid van inkomsten zou brengen. Dan zou ik naast mijn goed betaalde baan in mijn vrije tijd lekker creatief bezig kunnen zijn ter ontspanning. Wat ik ook best aannemelijk vond overigens. Dus zo geschiedde.
Maar inmiddels weet ik dat het spreekwoordelijke ‘er moet ook brood op de plank komen’ niet mijn hartsverlangen van graag creatief en kunstzinnig bezig zijn en daar mijn geld mee verdienen in de kiem hoeft te smoren. Drie jaar geleden besloot ik eindelijk mijn hart hierin te volgen en startte mijn eigen vilt atelier. Het realiseren van dit hartsverlangen zorgt inmiddels ook voor inkomen, al zal ik er in geld niet rijk van worden. Maar wel in hart en ziel, ik voel me rijker dan ooit, omdat ik mijn droom leef.
Wat mocht er in jouw kindertijd niet zijn?
Welk gedrag, idee of uitlating werd bij jou meteen in de kiem gesmoord? en waarvan voel je nu dat het wel mag gaan ontkiemen, omdat het onlosmakelijk bij jou hoort en je het niet langer onderdrukken wil of kan?
Zie het als een bloemknop, ze is niet gemaakt om in de knop te blijven, ze wil bloeien en haar pracht delen met de wereld en zo is het ook met jouw ‘kiemen’ en ‘bloemknoppen’. Je bent uniek, alleen jij kunt op jouw manier stralen en ZIJN.
Kom bloei en deel je gaven met de wereld, maar bovenal doe het voor jezelf, het voelt zoveel vrijer!
“En toen kwam de dag dat het risico om opgevouwen in de knop te blijven zitten pijnlijker was dan het risico om te bloeien”
(Anais Nin)
Ben je benieuwd naar het gezicht achter in flow ZIJN,
MIJN KIEM
Een van mijn vroegste uitingen van mijn kiem die ik me kan herinneren is het verbinden. Ik was een jaar of zeven en verbond met een grote knot wol allerlei uitsteeksels in de kamer met elkaar. De deurkruk met de raamkruk en die met de sleutel van de kastdeur en dan verder naar een poot van het bed, terug naar de deurkruk, verder naar de lamp aan het plafond, enzovoort. Op een gegeven moment kon ik niet meer lopen door alle verbonden draden. Ik weet nog dat ik er ontzettend veel plezier in had om dat gewoon te doen. Door mijn omgeving werd ik voor gek versleten en daarmee was het afgedaan.
Mijn meest recente herinnering aan mijn ’kiem’ is een huiselijk voorval. Onder de hoektafel in onze woonkamer heeft zich in de loop van de tijd een kluwen snoeren en kabels verzameld rond twee wandcontactdozen. Zichtbaar en dus lelijk. In eerste instantie ga ik dan aan de gang met kabelgootjes, tyrewraps etc. Maar dan breekt ineens de zon door en zie ik dat al die kabels echt niet allemaal nodig zijn Ik ga het opnieuw “ontwerpen” en vereenvoudigen, herplaatsen en het is ineens opgelost. Ik vind dat echt leuk werk. Jammer dat het opgelost is, ik had nog wel even door gewild!
Later in mijn loopbaan vertaalde mijn kwaliteit om grotere verbanden te zien zich in leidinggevende functies. Onjuist want in die functies moesten er juist heel veel details geregeld worden en dat wilde ik dus niet. Dat liep vast en ik ging op zoek naar wat dan wel. Ik dacht dat te vinden in organisatieadvieswerk. Verbanden zien en oplossingen voorstellen. Er volgde twee succesvolle sollicitaties die ik niet doorzette omdat dat een te groot beslag dreigde te leggen op mijn privé leven. Vaak laat thuis en ver van huis projecten doen.
Later heb ik dat verbanden zien wel uit kunnen leven in mijn werk als loopbaancoach en psychosynthese counselor. Daar ontwikkelde de kiem zich naar een fascinatie voor de ontwikkeling van mensen. Ik kan bij voorbeeld nog steeds geraakt zijn door een schoolklas waar een onderwijzer dag in dag uit met de ontwikkeling van kinderen bezig is.
Terug kijkend zie ik dat mijn kiem wel steeds naar voren kwam, zich wilde ontplooien, maar dat ik er pas laat in mijn leven echt naar ging luisteren. Vooral omdat de andere weg, gewoon werken voor brood op de plank, een doodlopende was.
Het is niet zo eenvoudig is om oog te hebben voor je kiem. Zeker als kind. Zelf dien je goed te kijken, vooral te voelen. Bij de vertaling naar opleiding en beroepskeuze heb je echt wel doorvragende opvoeders nodig.
Ha Peter, dank je wel voor jouw uitgebreide delen over jouw kiem, heel leuk om te lezen. Ik zie het al helemaal voor me, al die draden als verbindingen door de woonkamer en kan me de lol ervan goed invoelen.
Ja, een kiem komt steeds weer naar voren, net zo lang tot je eer aandacht aan schenkt en het zich kan ontplooien. En wellicht is daar voor sommige kiemen ook echt pas op latere leeftijd de tijd en ruimte voor hoor.
Opvoeders die hun kind echt zien en ruimte bieden, een bedding geven voor die ontplooiing van de potentie in hun kind is essentieel.