“Los en laten”

Het is bijna het eind van het jaar 2018, terugblikkend op dit jaar kan ik wel stellen dat het voor mij het jaar van het ‘grote loslaten’ is geweest. Het één zelf gekozen, het ander is me overkomen, maar van beide heb ik enorm veel geleerd over kracht, liefde, overgave en dankbaarheid.

VrijZIJN

Loslaten, 2 woorden tot één woord gemaakt: los en laten: los heeft voor mij de betekenis ‘vrij’ en laten kan ik samenvatten als ‘ZIJN’ – vrijZIJN dus. Begin van dit jaar voelde ik dat ik niet meer zo vrij kon ZIJN, praktijk HartsTocht voelde niet meer stromend, het stagneerde en dat voelde heel naar. De praktijkruimte ging ik als een last ervaren, omdat ik iedere maand weer zorgen had of ik mijn huur wel kon betalen en dan hoopte dat ik er ook nog iets aan verdiensten aan over zou houden. Bovendien had ik al heel lang het verlangen om meer met en in de natuur te gaan werken en realiseerde ik me ineens dat ik daar wel heel ver vandaan zat met mijn praktijkruimte op een bedrijventerrein!

Maar ja, die ruimte was wel helemaal mijn ruimte, met mijn energie erin, een ruimte waarin ik me altijd heel lekker heb gevoeld en veel cliënten een warm welkom heb kunnen bieden en super mooie sessies in heb kunnen geven. Dat loslaten en dan….. dat gaf me zoveel bibbers, dat ik het loslaten daarvan nog een half jaartje heb uitgesteld. Want wat ga ik dan doen?, hoe ga ik het dan organiseren met praktijk HartsTocht? – ik kreeg er geen antwoorden op, hoe zeer ik me er ook op afstemde, in meditatie ging, alles wat ik steeds door mij heen voelde en hoorde gaan was ‘zeg je praktijkruimte op!’.

Het verlangen om vrij te zijn werd steeds groter en mijn angst voor veranderingen en loslaten steeds kleiner. In Juni heb ik dan eindelijk de stap genomen om mijn praktijkruimte op te zeggen. Ik besefte me namelijk het volgende: ‘als ik iets nieuws wil beginnen, dan houdt dat in dat ik eerst iets anders moet loslaten, anders krijgt het nieuwe geen reële kans!’

Het leven is onvoorspelbaar

Het was mijn bedoeling om tijdens de zomermaanden even lekker in de ZIJN modus te zakken, niets te hoeven en heerlijk lang vakantie te vieren. Dat is gelukt! In September was het plan om me te gaan richten op de nieuwe vorm ‘praktijk HartsTocht’- de vorm die zich al in mij aan het ontwikkelen was, maar waar eerder nog geen ruimte voor was om levenslicht te zien, even poëtisch gezegd.

Maar niets zo onvoorspelbaar als het leven. Mijn vader werd ziek en in September bleek dat hij ongeneeslijk ziek was. Dat ik op dat moment geen praktijkwerkzaamheden had, bleek een geluk bij een ongeluk, want nu had ik alle tijd en ruimte om er voor mijn vader en mijn moeder te ZIJN.

In deze uitzichtloze en machteloos voelende situatie met betrekking tot mijn vader kon ik datgene wat ik mijn cliënten altijd mee heb gegeven op mezelf toepassen: ‘laat je niet gek maken door wat er gebeurt, je bent de regisseur van je eigen leven’ – ‘je bent niet de emotie, je hebt een emotie, identificeer je niet met je emotie, want dan verlies je de regie over je leven en wordt je alle kanten uit geslingerd’. En emoties waren er: machteloosheid, boosheid, wanhoop, verdriet, maar ook dankbaarheid, onvoorwaardelijke liefde en een groot gevoel van geluk. Alles mocht er zijn.

Leven in het nu

Aan het eind van iedere dag heb ik gemediteerd en als een toeschouwer gekeken naar alle emoties die er die dag voorbij waren gekomen. De pure emotie, zonder verhaal. Want het verhaal maakt mind erbij en ja dat is mij natuurlijk ook overkomen, alleen kon ik dat vroeg genoeg tackelen. Ik doorzag op tijd wat er gebeurde en kon ernaar handelen, eigenlijk door niet te handelen en de emotie te laten stromen, me de emotie gewaar te worden en me vervolgens ook gewaar te worden hoe snel de emotie ook weer ging.
Natuurlijk waren er ook dagen waarop ik de emotie heerlijk aan het voeden was, even helemaal in mijn drama schoot en me slachtoffer kon voelen van hetgeen mij nu toch allemaal overkwam: waarom ik, waarom nu…..? – maar evengoed kon ik het weer van me afschudden en zeggen ‘waarom jij niet en waarom nu niet?’. Het is er en ik had er mee te dealen op het moment dat het er was.

En eerlijk is eerlijk, ik had op sommige momenten ook het liefst keihard willen wegrennen, zoals op de dag van de uitslag van het onderzoek van mijn vader: we reden met mijn auto naar Delft en ik dacht ’wat als we nu gewoon doorrijden naar de stad en daar gezellig koffie gaan drinken, in plaats van nu het parkeerterrein van het ziekenhuis op te rijden en bij de behandelend arts op de deur te kloppen, zolang we de uitslag van het onderzoek niet weten, is er niets aan de hand….’
Tja, dat was het bange kind in mij die even heel kinderlijk zo dacht, maar ook zij mocht er zijn met al haar angsten. Mijn volwassen ik heeft dit bange meisje bij de hand genomen en haar mee naar binnen genomen, de uitslag aangehoord, vragen gesteld en me ingesteld op het onvermijdelijke ‘mijn vader gaat dood’.

 

Liefde, kracht en overgave

Wat ik niet voor mogelijk had gehouden, gebeurde; er kwam een enorme hoeveelheid kracht en liefde in mij naar boven en met die kracht en liefde kon ik er helemaal voor mijn vader en moeder zijn, zonder mezelf en mijn bange meisje uit het oog te verliezen!
Mijn vader is 22 November overleden. Na de operatie op 24 September hebben we nog een heel fijne maand met elkaar gehad, waarin er over alles gesproken is, ook over de dood; het grote loslaten waar iedereen een keertje voor komt te staan. Mijn vader heeft zijn 85^e verjaardag nog kunnen vieren die maand en uitte zijn dankbaarheid voor de afgelopen 84 jaar van zijn leven, daar hebben we ook een toost op uitgebracht en samen een wijntje op gedronken.
De laatste 3 weken waren heftig, een pittig ziekbed, waar ik machteloos moest toekijken hoe mijn vader van sterke en onafhankelijke man aftakelde naar een hulpbehoevende man die vel over been raakte, waar alle leven uit verdween, tot hij alleen nog maar kon verlangen naar zijn dood, wat een enorme overgave vraagt. Het is het ultieme loslaten, los en laten – vrij en ZIJN.
Mijn vader had daarin zijn eigen proces, net zoals mijn moeder, mijn gezin en ik dat ook hadden!

Er ZIJN

Ik heb geleerd om alleen maar te ZIJN, beter maken kon ik hem niet, hem zijn pijnen en ongemakken wegnemen ook niet. Wat ik nog wel kon doen was er voor hem ZIJN met mijn totale aandacht en aanwezigheid. In het moment aanwezig zijn, ervaren wat er is, zonder verhaal, want verhalen zorgen ervoor dat je vasthoudt. Hoezeer ik natuurlijk mijn vader wilde vasthouden (geen grotere angst dan één van mijn ouders te verliezen), hoorde ik ook weer heel duidelijk mijn innerlijke stem die me zei ‘laat hem los’ en dat heb ik gedaan, door er te ZIJN, geen verwachtingen of verlangens te hebben, puur aanwezig zijn en doen wat er in het moment nodig was om te doen. Geen van te voren bedachte dingen, totaal aanwezig zijn in het nu.

Er kwam zelfs een moment dat ik het helemaal niet meer aankon om mijn vader zo te zien en dat had ik absoluut niet van mezelf gedacht, dat was best even schrikken. Ik ben toen een dag thuis gebleven om ruimte te geven aan dat wat er in mij loskwam. Om de zorgen aan anderen over te laten, zonder me hier schuldig over te voelen en dat voelt nu voor mij als enorme winst. Want ik ben er best goed in om voor mezelf te kiezen als het erop aankomt, maar om dat te doen zonder me hier achteraf schuldig over te voelen, dat was nogal een dingetje bij mij.
Het was op dat moment hoe het was en ik kon ook daar alleen maar in ZIJN en het was oké.

Pop-up stemmetje versus innerlijke stem

Die nacht is mijn vader overleden. Er was even zo’n pop-up stemmetje in mij dat zei ‘en precies nu heb jij je vader in de steek gelaten’…. daar had ik naar kunnen luisteren, in drama kunnen gaan, maar er was een veel krachtigere stem in mij die zei ‘juist doordat jij wegging en de ruimte voor jezelf nam, kon je vader gaan, je hebt hem los kunnen laten!’.

Waar je een deur sluit, gaat er altijd weer een nieuwe open…

Ik heb 30 Juni mijn praktijkdeur aan de Leehove gesloten in het volste vertrouwen dat waar je een deur sluit er weer een nieuwe open zal gaan. Mijn vader heeft zijn leven hier op aarde op 22 November afgesloten en ook daarbij heb ik het volste vertrouwen dat het weer opening en ruimte geeft voor nieuw. Net zoals op de donkerste tijd van het jaar altijd weer het licht volgt, daar hoef je niets voor te doen, het gebeurt gewoon zo!

In grote dankbaarheid kijk ik terug op 2018, loslaten heeft me veel mooie geschenken gegeven! Los en laten: vrijZIJN dat is het gevoel dat nu bij mij overheerst. Liefde, kracht, overgave en dankbaarheid zijn de giften die ik meeneem het nieuwe jaar in.

In 2019 gaan jullie weer van mij horen met betrekking tot praktijk HartsTocht, in de eerst volgende nieuwsbrief kun je lezen wat mijn plannen zijn.
Voor nu wens ik je een mooie afronding toe van het jaar 2018,

Esther van den Berg
www.praktijkhartstocht.nl