Ga je mee op Harts Tocht?

De zomervakantie is net achter de rug….

Waarschijnlijk heb jij ook een paar weken de tijd genomen om even je agenda leeg te houden en te genieten van wat de dag je brengt! Een tijd van ontspannen, vakantie vieren en het leven even op zijn beloop laten.
Vaak zijn er na de vakantie dan ook goede voornemens om dit gevoel vooral vast te houden en niet weer in de doen, doen, doen modus te schieten waarbij je agenda in no time weer vol gepland staat. De eerste paar weken lukt dat wel aardig, maar soms zonder dat je er erg in hebt, slipt toch die agenda weer dicht, voel je de druk weer toenemen en krijg je weer het gevoel dat je meer aan het overleven bent dan aan het leven. Herkenbaar?

Het was in 2003, dat ik ineens voelde ‘en nu is het genoeg, ik stop met overleven, ik wil weer leven!’….. en daar begon toen mijn eigen Harts Tocht.

Naast de zorg voor 2 kleine kinderen werkte ik in die tijd parttime als pedagogisch gezinsbegeleidster. Mijn lief werkte meer dan fulltime, wat betekende dat het grootste deel van het huishouden en de opvoeding van de jongens op mijn schouders rustte.

De organisatie waarvoor ik al jaren met veel plezier werkte, ging reorganiseren en ik voelde me niet gelukkig onder het nieuwe beleid. Maar ik zette mijn schouders eronder en ging door. Intussen werd ik steeds vermoeider, was ik continu verkouden en voelde ik me alles behalve in balans. Toen een collega, van wie ik altijd dacht ‘die heeft alles onder controle’ zich overspannen ziek meldde, brak er iets in mij. Ik was bijna jaloers op haar dat zij lekker thuis zat en ik op mijn tandvlees rondliep om alle ballen, zowel op werk als thuis, omhoog te houden.
Hoe kan ik in vredesnaam jaloers zijn op iemand die overspannen thuis zit? Dat was de vraag die ik mezelf stelde, geschrokken van het feit dat ik het echt zo voelde.

Ik ben gewoonlijk iemand die heel lang nadenkt alvorens een stap te zetten, eerst alle mogelijkheden afweegt en dan een beslissing maakt, weloverwogen. Maar toen in 2003 kwam daar abrupt verandering in; ik voelde ‘ik moet weg hier, ik wil gewoon lekker thuis bij mijn kindjes zijn. Ik sta al te lang op standje ‘overleven’ ik wil niet net als mijn collega overspannen thuis komen te zitten, ik wil juist ontspannen thuis zitten!

Nog diezelfde week heb ik mijn baan opgezegd. Ik kan nog als de dag van gister herinneren hoe ik na mijn laatste werkdag over de ophaalbrug naar de parkeerplaats toeliep en mijn tas in de lucht heb gegooid en een heel groot JA naar mezelf toe kon voelen.

Toen mijn kinderen naar de basisschool gingen, voelde ik het verlangen groeien om weer met mensen te gaan werken, maar dan op mijn manier en in mijn tempo.

Daar ging eerst nog een hele leerschool voor mezelf aan vooraf. Want ik wilde wel in een eigen tempo de dingen gaan doen, maar ik had helemaal geen idee welk tempo dit dan was. Ik was zo gewend te rennen en te vliegen, me aan te passen aan de wensen van Jan en alleman, dat het me wel een paar jaar heeft gekost om daar los van te komen en om te ontdekken wat ik nu eigenlijk zelf wil in het leven.

In die jaren heb ik mijn sensitieve aard leren waarderen.

Er kwamen boeken op mijn pad over hoogsensitiviteit en in de kenmerken daarvan herkende ik mezelf wel. Maar ook echt erkennen en aanvaarden dat dit over mij ging, daar ging wel weer een paar jaren overheen.
In het begin associeerde ik hoogsensitiviteit namelijk met ‘overgevoelig en zwak’ en dat wilde ik geenszins zijn! Ik was al die jaren zo gewend geraakt aan waardering krijgen voor mijn scherp analytische vermogens en ijverige manier van werken. Ik had zo’n groot plichtsgevoel dat ik met de griep in mijn lijf toch gewoon ging werken en daar nog trots op was ook. Dat ik de plicht die ik tegenover mezelf had gewoon verzaakte had ik in die tijd niet eens door.

Nu kan ik zien, voelen en ervaren dat mijn hoogsensitieve aard mij juist tot een heel krachtig persoon maakt en dat het tonen van mijn gevoelens helemaal geen zwakte is, maar juist een uitnodiging naar de ander om zich ook te tonen in alles wie hij of zij is. Om te stralen en gewoon te ZIJN en de snelheid waarin alles tegenwoordig gaat een tegenwicht te bieden. Ik durf de tijd te nemen voor de dingen die er voor mij echt toe doen, stil te staan en te genieten, zonder de angst dat ik dan iets mis.

HartsTocht…

Na dat beslissende moment in 2003 ben ik mijn eigen Harts Tocht gaan lopen en vond daarin een paar jaar later meteen de perfecte naam voor mijn eigen praktijk. Het is best een hele klus om je hart te luchten (te laten tochten) zeker als het vol met verdriet, frustratie etc. zit. Maar het is vooral een mooie en essentiële tocht om te ondernemen, de tocht naar je hart – naar jouw natuurlijke ritme van leven. Het is passie, vuur en verlangen naar het leven.

Voel jij dat verlangen ook, om op Harts Tocht te gaan, om je sensitieve aarde te omarmen en daarin van klacht naar kracht te gaan?

Of heb je misschien net als ik toen in 2003 het gevoel dat je in standje overleven staat en wil je graag jouw leven weer leven? Wil jij ook (weer) in verbinding komen met je eigen natuurlijke aard, maar weet je niet zo goed hoe of waar te beginnen? Ik loop graag een stukje mee op jouw Harts Tocht.

Binnen praktijk HartsTocht kun je een coachtraject ‘krachtig sensitief’ volgen. Als je het gevoel hebt dat dit bij jou past en dat dit voor jou HET moment is, dan is het nu aan jou om die eerste stap te zetten. Vraag vandaag nog een vrijblijvend telefonisch inzichtgesprek aan 

Harte groet, Esther van den Berg
www.praktijkhartstocht.nl